Οι όροι «ελαστικότητα», «ευελιξία», «ελαστασφάλεια» έχουν γίνει της μόδας εδώ και αρκετά χρόνια. Έχουν προωθηθεί με συνέπεια από τις κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και από την ΕΕ, ενώ είναι μόνιμο αίτημα του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών φορέων. Το νόημα αυτής της μόδας είναι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις. Στο δημόσιο υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές, επικουρικοί, τετραωρήτες, εποχιακοί, stage … Στον ιδιωτικό τομέα επικρατεί η κάθε είδους αυθαιρεσία –νόμιμη και παράνομη- με αποκορύφωμα τη μαύρη ανασφάλιστη εργασία.

Η κυβέρνηση καταργεί τα stage (μόνο στο δημόσιο τομέα). Πώς θα καλυφθούν τα κενά όμως; Μήπως με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Αυτό που θα γίνει είναι από την μια μεριά η υπερεργασία των μονίμων υπαλλήλων σε συνδυασμό με άλλες μορφές ευελιξίας, από την άλλη μεριά θα καταργηθούν ή θα συγχωνευθούν οργανισμοί και θα περικοπούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους εργαζόμενους.
Γι’ αυτή την κατάσταση, ο κυρίαρχος συνδικαλισμός, συμπεριλαμβανομένων των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε μεγάλο βαθμό τηρεί ένοχη σιωπή ή αλλιώς κάνει την πάπια. Η ανοχή απέναντι σε ένα καθεστώς με εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων με διαφορετικούς μισθούς, διαφορετικά ασφαλιστικά ταμεία, πολλές φορές και διαφορετικούς εργοδότες (εργολάβοι) υπονομεύει κάθε προσπάθεια για μια ενιαία απάντηση στις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι συμβασιούχοι στην πλειοψηφία των σωματείων του δημόσιου τομέα δεν γίνονται καν δεκτοί ως μέλη.
Τη στιγμή όμως που η κυβέρνηση έχει δείξει ήδη τα δόντια της και έχει ανοίξει όλα τα ζητήματα σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο η κοινή πάλη των εργαζόμενων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ελλήνων και μεταναστών, παλιών και νέων, μόνιμων και ευέλικτων. Ο δρόμος του ατομικού βολέματος, της υποταγής, της πίστης σε υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα δεν πάει μακριά. Επίσης ο συνδικαλισμός της γραβάτας και της συνδιαλλαγής έχει δείξει τα όριά του. Μόνο ένα εργατικό κίνημα που δεν υποκύπτει στην ιδεολογική τρομοκρατία της ΕΕ, των οικονομικών δεικτών, των ελλειμμάτων που δεν δημιουργήσαμε αλλά που εμείς πρέπει να πληρώσουμε, της ανταγωνιστικότητας και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων μπορεί να φέρει νίκες.
Τα σωματεία, συμπεριλαμβάνοντας και τους συμβασιούχους πρέπει να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ με μαζικούς εργατικούς αγώνες:

 Κατάργηση των stage σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (συμβάσεις έργου, ορισμένου χρόνου, ωρομίσθιο, μερική απασχόληση, υπενοικίαση εργαζόμενων κλπ)
 Κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών έναν διαφορετικό και διευρυμένο δημόσιο τομέα. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με στόχο την παιδεία, την υγεία και την ασφάλιση που χρειαζόμαστε.
 Μονιμότητα στο δημόσιο, όχι στις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα.
 Απειθαρχία στις οδηγίες της ΕΕ.

ΤΟΠΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΙΛΙΟΥ - ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ - ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ